wtorek, 22 grudnia 2015

PRZEBUDZENIE W DRODZE

Pamiętacie Filipa Ziółkowskiego z "Sezonu na lwy"? Ci, którzy widzieli film, z pewnością go zapamiętali, zaś dla tych, dla których ta kolorowa postać jest dotychczas nieznana, otwiera się nowa brama poznania.



Kiedyś był "zwykłym", "szarym" człowieczkiem pracującym dla korporacji jako informatyk. Jednak dusza Jego niespokojna, rwała się, szarpała, ujarzmić się nie dała, aż swój cel osiągnęła. Ruszył więc Filip przez świat, a konkretnie dookoła, by uzupełnić braki, by uczyć się nowego, wiedzę zdobywać i poznawać, by w końcu uspokoić wierzgające uczucie niedosytu, aż wreszcie, by móc, w najgorszym wypadku, przed samym sobą w lustrze stanąć i stwierdzić: "chociaż próbowałem".
Podróż ta okazała się jednak zwycięstwem. Zwycięstwem tak ogromnym, że w chwili obecnej Filip jest tam, gdzie jest.


Nie chodzi tu tylko o fizyczne miejsce, ale przede wszystkim o świadomość i jasność umysłu. Ten się przekonał, kto Go na swej drodze spotkał. Człowiek - Inspiracja, swą wewnętrzną mądrością, radością i pozytywnym myśleniem zaraża każdego.
Filip od kilku lat jest wykładowcą marketingu i reklamy na Uniwersytecie w Cali, w Kolumbii, tworzy muzykę, oddaje się szamańskim praktykom samopoznania i Bóg wie co jeszcze.

Swego szczęścia nie chce trzymać tylko dla siebie. Wie dobrze, że Moc kreowania i urzeczywistniania swych marzeń jest dostępna dla każdego. Dlatego podzielił się z całym światem swymi doświadczeniami i po długich miesiącach pracy, światło dzienne ujrzała inspirująca opowieść Filipa o poznaniu siebie samego, odkryciu swej własnej Mocy i wykorzystaniu jej w praktyce. Wszystko to dzieje się w czasie podróży dookoła Planety Ziemia.


"Przebudzenie w drodze" - polecam wszystkim bardzo bardzo bardzo! Tym bardziej, że w części drugiej - "Zachód" - podobno pojawia się Pasikonik... Piszę "podobno", gdyż na chwilę obecną sam jeszcze nie dotarłem do tego fragmentu książki. Filip mówił mi, że o naszym natknięciu się na siebie w Boliwii w roku 2010 napisał spory fragment. Także wciąż przede mną ta opowieść, w przyszłości, mimo tego, że nasze drogi już skrzyżowały się w przeszłości.


Od kilku dni w sprzedaży jest dostępna polska wersja książki (już nie mówiąc o tym, że po hiszpańsku hula od kilku miesięcy!)

Aby książkę:  zamówić / doświadczyć / przeczytać / kupić
*kliknij odpowiednie.


A tutaj jeszcze mała niespodzianka:)
Specjalnie dla Pasikonizmu Filip prezentuje fragmenty swego dzieła!
Zapraszam na kąsek:


„Przebudzenie w Drodze Część 1 – Wschód”




Północne Indie, McLeod Ganj

Prawo przyciągania działa


Kiedy pogoda w Indiach staje się nieznośnie gorąca, wielu podróżników w poszukiwaniu
oświecenia i niższej temperatury udaje się na północ kraju, do miejsca McLeod Ganj w
Himalajach, położonego na wysokości 2 tysięcy metrów. To mała, urocza wioska
o wyjątkowej energii i widocznych buddyjskich wpływach, w której można wziąć udział w
wielu duchowych kursach – jogi, medytacji, reiki, refleksologii, a nawet kalendarza Majów.
Leży niedaleko Dharamsali, oficjalnej stolicy Tybetańczyków na uchodźstwie, którzy uciekli
przed prześladowaniem ze strony chińskiego rządu we własnym kraju.




Wielu turystów pojawia się tam, by uczyć się tybetańskiego buddyzmu, a jednocześnie
tybetańskiej kultury i rękodzieła. Miejscowe księgarnie i małe kawiarnie mają w sprzedaży
lub na wymianę w zasadzie każdą książkę na temat duchowości, jaka została kiedykolwiek
wydana. Jest to raj dla podróżników, którzy poszukują głębszego sensu w życiu.
(...)
Odkąd po raz pierwszy obejrzałem „Sekret” w Londynie w 2007 roku, szukałem dowodów
na działanie prawa przyciągania w codziennym życiu. Chciałem się też nauczyć, jak
wcielać je w swoje życie. Pierwotnie zamierzałem odwiedzić McLeod Ganj tylko z
ciekawości. Przypadkowo, dzięki pewnej Angielce, zapisałem się na dziesięciodniowy kurs
„Wprowadzenie do buddyzmu”,  który miał się rozpocząć za kilka tygodni. Byłem gotów na
zmianę klimatu po miesiącach wylegiwania się na plażach, imprez i zwiedzania świątyń.
Dla zabicia czasu poszedłem na kilka lekcji jogi u młodego nauczyciela o imieniu Krishna.
Lubiłem jego zajęcia, ale wkrótce po drugiej stronie miasta odkryłem Szkołę Agama Jogi,
którą polecił mi mój kumpel Leo, kiedy byliśmy w Mumbaju. Poszedłem na pierwszą
darmową lekcję, żeby zobaczyć, czy mi to pasuje.  Kurs prowadzili Manu z Belgii i Monica,
która urodziła się w Indiach, ale wychowała w Stanach. Tak się złożyło, że pierwsza
pozycja, którą wykonywaliśmy – skręt tułowia – była tą, przez którą odczuwałem ból w
biodrach. Tak jakby te zajęcia zostały ułożone specjalnie pod moje potrzeby zdrowotne.
Zostałem też na wieczornych zajęciach Moniki, które dotyczyły zrozumienia, kontrolowania
i kierowania snami. Był to kolejny mały zbieg okoliczności – ostatnio miewałem dziwne
sny, których nie rozumiałem.


Pomyślałem, że Agama jest tym, czego potrzebuje i przy okazji  pomoże mi zabić czas,
który pozostał do rozpoczęcia zajęć z buddyzmu. Postanowiłem przenieść się bliżej
Centrum Jogi. Wprowadziłem się do nowego pokoju, gdzie okazało się, że moim
współlokatorem jest Krishna, mój pierwszy nauczyciel jogi w McLeod, który też był
grafikiem komputerowym, więc mieliśmy mnóstwo wspólnych zainteresowań. Rozmowa
zeszła na temat zbiegów okoliczności, które ostatnio przytrafiały mi się bardzo często.
Krishna polecił mi film „What the bleeep do we know!?” („Co my tak naprawdę wiemy!?”),
który porusza to zjawisko – jak również wiele innych, które budziły we mnie ważne pytania.
Kiedy oglądałem film, nie wierzyłem w to, co widzę. Nie tylko poruszał te same kwestie, co
„Sekret”, ale robił to w sposób bardziej naukowy i informacyjny.
Film jest oparty na serii rozmów z naukowcami i specjalistami w dziedzinie psychologii,
fizyki kwantowej i duchowości, którzy wyjaśniają zjawisko fizyki kwantowej i tego, jak
oddziałuje ona na nasze myśli i jak nasze myśli z kolei wpływają na otaczającą nas
rzeczywistość. Do części naukowej dodano fikcyjną historię kobiety, która dowiaduje się,
jak odmienić swoje nieszczęśliwe życie, czerpiąc z siły swoich własnych myśli. Japoński
naukowiec, doktor Massaru Emoto, demonstrował, jak cząsteczki wody przejmują energię
swojego otoczenia. Ilustrowało to oddziaływanie naszych myśli na środowisko zewnętrzne.
Z każdą minutą film stawał się ciekawszy. Musiałem nawet co jakiś czas go zatrzymywać,
żeby wziąć głęboki oddech, wyjść z pokoju i popatrzeć na górskie szczyty, popodziwiać
ptaki i poczuć delikatny powiew odświeżającego himalajskiego wiatru.


Jak podczas wszystkiego, co w życiu robiłem, tak i teraz poprosiłem Boga o znak, że to, o
czym opowiada film, to prawda. Wziąłem kilka głębokich wdechów i wróciłem do pokoju ze
świeżym i otwartym umysłem, żeby skończyć oglądać film. Po minucie zorientowałem się,
że główna bohaterka była fotografem i miała robić zdjęcia na polskim ślubie. Kolejny zbieg
okoliczności? Jak często w amerykańskich filmach pojawia się motyw polskiego wesela?
Jednak moją uwagę najbardziej przykuły nazwiska tych, którzy brali ślub. Filip-owski i
Humansky. Czemu scenarzysta wybrał tak dziwne nazwiska? Było dla mnie jasne, że to
odpowiedź na moją modlitwę – znak, którego potrzebowałem, by potwierdzić, że prawo
przyciągania działa. Poproś, a będzie ci dane.



MOMENT OLŚNIENIA


Dzięki synchroniczności różnych zdarzeń można odnaleźć odpowiedzi na 

wszystkie pytania. Wymaga to skupienia i obserwowania tego, co dzieje się w 

Twoim życiu, ale odpowiedzi nadejdą. Poproś, a będzie Ci dane.


Od tej chwili zacząłem wizualizować sobie pożądane wyniki moich działań. Ludzie, których
uwagę chciałem na siebie zwrócić, stali się bardziej przyjaźni; stałem się atrakcyjny dla
pięknych Izraelek, które wcześniej jakby mnie nie zauważały; nawet narcystyczni,
„metroseksualni” hippisi zaprosili mnie do wspólnej gry na gitarze; potrafiłem też za
pomocą umysłu kontrolować muchy i komary, dzięki czemu zostawiały mnie w spokoju,
kiedy medytowałem. Te doświadczenia dowodziły, że istnieje siła we Wszechświecie,
która jest odpowiedzialna za całe życie na Ziemi. Teraz rozumiem, że na każde pytanie –
jeśli zada się je uważnie i dokładnie – można uzyskać odpowiedź przez medytację, sen,
wewnętrzny głos albo serię synchronicznych momentów.
Wszyscy mamy potencjał, by być superludźmi, by być oświeconymi, przeżywać nasze
własne niebo na Ziemi, być jak Jezus lub Budda, albo jakakolwiek inna uduchowiona
postać. Trzeba tylko spytać, jak rozłupać grubą warstwę ograniczeń, żeby odkryć
skrywający się pod nią diament. Kiedy pytamy, wystarczy słuchać wewnętrznego głosu –
on nas poprowadzi.



czwartek, 26 lutego 2015

Co Pasikoń robi dziś?

Zapraszam Państwa do mojej rzeczywistości...


Od miesięcy kilku jestem w Polsce i niestrudzenie tkwię z nosem w ekranie, montując i edytując film. Okazuje się, że to wcale nie jest takie proste...
Do tego dochodzą różne utrudnienia, głównie w postaci braku funduszy i spokojnego miejsca zamieszkania. Naprawdę trudno już zliczyć miasta, miasteczka, wioski, mieszkania, domki, piwnice, pokoje, a nawet korytarze, w których przyszło mi pracować nad filmem. Najwięcej jednak czasu spędziłem u rodziców, których pomoc okazała się niezastąpiona!

 Tym razem u Kuleczki za biurkiem.

Nad filmem pracuję niemalże dzień w dzień od miesięcy wielu, z krótkimi okresami odpoczynku lub takimi, gdzie fizycznie nie mam możliwości pochylić się nad ekranem. Nie wspominam już o pleckach i oczkach, które chyba najbardziej domagają się już końca.

Następne trudności, które mocno spowalniają edycję, to kłopoty sprzętowe. A raczej prędkościowe. Mój laptop, mimo podeszłego wieku emerytalnego, naprawdę ogarnia wszystko, jednakże potrzebuje o wiele więcej czasu do namysłu, aniżeli młodzieniaszki.
Ostatnio we Wrocławiu udało mi się pożyczyć od mistrza Morissa wręcz doskonały sprzęt do montażu i w ciągu 5 dni zrobiłem tyle, ile „normalnie” zrobiłbym w miesiąc!



Żeby nie było też, że narzekam, to zarzekam się, że nie narzekam, jedynie tłumaczę, dlaczego tak długo trwa to wszystko, a i jeszcze czas w ogóle przyspieszył, na co nie mam wpływu. Ziemia się szybciej kręci, aż mi się kręci w głowie. Ale to innym razem Państwu wytłumaczę, o Czasie będziemy jeszcze rozmawiać, wszak „Inlakesh” to projekt Czasowi poświęcony!


Jestem już na szczęście na finiszu edycji i właściwie została mi do ogarnięcia „jedynie” postprodukcja. Mam gdzie mieszkać przez następny tydzień, więc w ogóle jest już super!
Następnie czeka mnie tylko organizacja premiery i trasy, patronatów medialnych, plakatu, wydanie płyt DVD i wszędobylska promocja. Będzie się działo, a tymczasem wciąż błagam o cierpliwość, za którą pięknie dziękuję!

sobota, 31 stycznia 2015

Opowieści o zwariowanym Meksyku - MAMONA czyli za ile? Jak i dlaczego?


Odcinek 3. MAMONA, czyli za ile? Jak i dlaczego?

Wszystkie oficjalne statystyki pokazują, że Polska to kraj bogatszy niż Meksyk. Jakby tak okiem sięgnąć źródła sprawy, trzeba by się rozeznać, na czym opierają się owe statystyki. Kraj krajowi nierówny, a banknot banknotowi. Oczami pasikonika zwróconymi na obrót monetarny Meksyku zapraszam na odcinek trzeci - MAMONA, czyli za ile? Jak i dlaczego?



Polska czy Meksyk - który kraj jest bogatszy tak naprawdę?

Sprawa jest nieco bardziej skomplikowana niż się wydaje. Nie, nie łamię sobie zębów trzeci dzień, by rozgryźć ten orzech, który kraj jest bogatszy. Obydwa kraje charakteryzuje to samo, co resztę krajów na planecie Ziemia - biednych jest zawsze więcej niż bogatych. Jedno jest pewne - bogacze w Meksyku są bardziej bogaci niż bogacze w Polsce, a ubodzy Meksykanie są biedniejsi niż biedni Polacy. A jako że jeden kraj jest zdecydowanie większy i bardziej zaludniony niż drugi, tak też statystycznie Polska jest krajem bogatszym niż Meksyk, który statystycznie jest biedniejszy, choć wydaje się bogatszy. I jeszcze jedno jest pewne - zdecydowana większość i bogatych i biednych Polaków na co dzień narzeka i skupia się na tym, co by chciało mieć, a większość i bogatych i biednych Meksykanów na co dzień cieszy się życiem i skupia się na tym, co już ma. Pod tym względem Meksyk oczami pasikonika naprawdę jest bogatszy:)


Gdzie wydają pieniądze Meksykanie?

W Meksyku miałem do czynienia z ludźmi stojącymi na różnych szczeblach drabiny społecznej. Drabina ta jest długa.
* Miałem okazję zaprzyjaźnić się z przerażająco (!) bogatymi osobami, rozbijać się najnowszymi autami, jeść w najdroższych restauracjach i spać w pięciogwiazdkowych hotelach.
* Przebywałem w światku artystycznym, w apartamentach urządzonych tak kosmicznie, że do dziś kręci mi się w głowie!
* Byłem goszczony przez rdzennych Indian w ich wioskach, dla przykładu 3 dni jedząc tylko fasolę i śpiąc na dziurawej podłodze.
* Spędziłem wiele, wiele dni (łącznie) w kabinach ciężarówek, poznając przy długich rozmowach życie zawodowych kierowców.
* odwiedzałem komuny zapatystów - rewolucjonistów, którzy zbrojnym powstaniem wywalczyli sobie autonomię i do dziś z karabinami strzegą swych ziem.
* Jednak najwięcej czasu spędziłem wśród "zwykłych" rodzin, w przeciętnych miasteczkach, w normalnych mieszkaniach, wielokrotnie będąc zapraszanym do ogniska domowego.
I na tych ostatnich właśnie, jako że jest ich najwięcej w całym Meksyku, skupię swoją uwagę.

(Fot. Kuzyn)
Polacy wydają znaczną część swoich dochodów wkładają do swoich domostw. Wystarczy się rozejrzeć, co chwilę ktoś remontuje mieszkanie, kupuje się nowe dywany, stoliczki, lampki, kwiaty, obrazy, figurki... Nasze mieszkania upiększa się w nieskończoność (mam na myśli klasę średnią). Meksykanie jak zauważyłem nie wykazują takich tendencji. Mało tego. Często ich domy wyglądają jakby były niedokończone - ściany są tylko otynkowane, szare, podłogi surowe, zamiast lampy wisi łysa żarówka, brakuje ozdób, a wnętrze wypełniają tylko przedmioty używane, praktyczne. Tak jest w wielu domach, choć w Meksyku jest więcej domów niż wiele.



Trzeba jednak zaznaczyć, że w prawie każdym domu znajduje się ołtarzyk z Dziewicą Guadelupe na czele. Czasem ołtarz zajmuje cały pokój, czasem całą ścianę.

Na początku swej przygody w tym kraju myślałem, że to z braku pieniędzy ich domy wyglądają tak, jakby były niedokończone. Jednak prawda leży gdzie indziej. Meksykanie wolą po prostu wydawać pieniądze na co innego. A na co? Na dobrą zabawę! Dlatego raz lub dwa razy w tygodniu przeciętna meksykańska rodzina (można liczyć na przykład 8 osób) idzie na obiad do restauracji i przez 3 godziny jedzą i piją do woli! A Meksykanie potrafią jeść, oj potrafią. Co drugi weekend wybierają się autem do rodziny albo na plażę, nawet jeśli to jest 5 godzin drogi w jedną stronę. Na plaży oczywiście cały dzień jedzą i piją, nocują w hotelu, a dzień później wracają zadowoleni i zrelaksowani do swych "ubogich" domów.
Trzeba też dodać, iż  auto musi być pierwsza klasa. Najlepiej jeep pickup, potężny (na dużą rodzinę), o dużych kołach (topki) i klimatyzacją (upały).
Na moje oko to wygląda w ten sposób.
Dla Meksykanina najważniejsza jest rodzina, Bóg, radość z życia i dobra zabawa. Dlatego nawet w tych surowych domach jest rodzinnie i przytulnie, ponieważ atmosferę wytwarzają gorące więzi rodzinne.



Bądź co bądź Meksykanie uwielbiają wydawać pieniądze w restauracjach i barach. I uwielbiają się dzielić, kupować jedzenie i picie podróżnikom. Nie turystom, podróżnikom. 75% przypadków autostopu zawierała w sobie nie tylko podwózkę, ale często i prezenty w postaci obiadu, przekąski, piwa, słodyczy, wody, często noclegu, i co tam kto miał co do zaoferowania. Meksykanie to jeden z najbardziej gościnnych krajów, jakie poznałem:)


ILE CO KOSZTUJE?

Najlepszym porównaniem dotyczącym kosztów życia jest porównanie tego, ile i co można kupić za godzinę pracy. Nie będę wchodził w tak drastyczne szczegóły, ale zdradzę pewne sekrety.
Będąc zatrudnionym na stanowisku na przykład sprzedawcy w sklepie albo recepcjonisty w hotelu typowa dniówka to od 100-150 peso (25-35 zł). Jeśli przydarzyło Ci się być w tym życiu ładną, a do tego młodą dziewczyną, można dodatkowo liczyć na spore napiwki (np kelnerka) i wyciągać do 300 peso dziennie w atrakcyjnym klubie dla turystów. Co można za to kupić?
(By wyliczyć w złotówkach wystarczy dzielić przez cztery).

Chleb - 15- 50 peso
Butelka wody 1,5 l. - 10-12 peso
kiść bananów - 10 peso
kilo fasoli - 20 peso
obiad w dobrej restauracji - 60 peso +
piwo w knajpie (0,33 l.) - 25 peso +
piwo w sklepie (0,33 l.) - 10 peso +
butelka dobrej tequili - 120 peso +
taksówka w obrębie miasta - 25 peso
wejściówka na koncert - 30 peso +
wejściówka na zwiedzanie obiektów archeologicznych - 50 peso + (często o wiele droższe)
CD ulubionej grupy muzycznej - 100 peso +
książka - 100 peso +
bilet na minibus w obrębie miasta - 6 peso
bilet na autobus (800 km) -  350 peso + (w zależności jakie linie)
paczka papierosów - 7 peso + (Marlboro 45 peso)
wynajęcie skromnej chatki na obrzeżach miasta (na miesiąc) - 500 peso +
wynajem pokoju w apartamencie w centrum (na miesiąc) - 1500 peso +
wynajem łózka w wieloosobowym pokoju w hostelu - 60 peso +
mały majonez - 13 peso

(Ceny dotyczą głównie stanu Chiapas)



ZAWYŻONE CENY DLA GRINGO

Jeśli jesteś biały to masz przesrane. Prawie każdego dnia ktoś zawyża Ci ceny w sklepie. Sprzedawca nie wie czy jesteś w Meksyku pierwszy dzień czy drugi rok, więc próbuje szczęścia. Tutaj nie ma zmiłuj - trzeba spokojnie wytłumaczyć, że znasz cenę danego produktu bardzo dobrze i lepiej, żeby nie kłamał, bo pójdziesz do innego sklepu. Jeśli jednak faktycznie jesteś pierwszy dzień w Meksyku (lub gdziekolwiek, gdzie biały jest mniejszością) to należy na początku przejść się po kilku sklepach i popytać o ceny. Nie mniej jednak zazwyczaj sprzedawcy uśmiechają się:)


(Fot. Kuzyn)

Mieszkałem 8 miesięcy na końcu pewnej długiej ulicy. Dzień w dzień mijałem na tej ulicy sklep za sklepem. Sklepy wyglądają nieco inaczej niż w Polsce. To po prostu pomieszczenia w domach, w których trzyma się zazwyczaj artykuły o długich terminach ważności. Krata na wejściu zazwyczaj jest zamknięta, więc trzeba zadzwonić dzwonkiem albo walić monetą w kratę. Jeśli ktoś jest w domu, i jeśli nie ogląda swojego ulubionego serialu, albo nie jest zajęty czym innym, to otworzy Ci drzwi do swojego sklepu.


(Fot. Kuzyn)

Choć moja chatka była cudowna, to okolica nie do końca. Przez 8 miesięcy z 20 sklepów, które mijałem dzień w dzień, tylko 3 dawały mi normalne ceny. Reszta... cóż, nie lubili w tej okolicy białych... Niektóre sklepy (czyt. rodziny - każdy sklep to inna rodzina, ale często spokrewniona z innym sklepem - rodziną) na początku dawały mi zawyżone ceny na pewne produkty, jednak kiedy okazało się, że mieszkam wśród nich już wiele miesięcy, dawali mi "upusty" na inne produkty, których wcześniej w danym sklepie nie kupowałem. Sprowadzało się to do tego, że idąc 20 minut tą ulicą, w jednym sklepie kupowałem świeczki, w drugim bułki, w trzecim zapałki, w czwartym banany, zamiast kupić wszystko w jednym. I tak przez wiele miesięcy...

(Fot. Wiosna)

Inaczej wygląda Meksyk, kiedy podróżuje się z plecakiem na plecach, a inaczej, kiedy mieszka się wśród plebsu. Znam wiele przypadków białych zamieszkujących biedne dzielnice meksykańskie, więc na szczęście z radością mogę powiedzieć, że po prostu trafiłem do trudnej okolicy:)

(Magiczne kanapki)







Jako że razem z Kuzynem zabraliśmy ze sobą bardzo mało pieniędzy, po 2 miesiącach nam się skończyły, więc trzeba było zacząć kombinować. I tak na początku szykowaliśmy kanapki w domu i sprzedawaliśmy je na ulicy. Później szykowałem spaghetti i sprzedawałem na ulicy, następnie wszedłem w biznes z sąsiadami i ja gotowałem falafele, a oni je sprzedawali.



 (Fot. Quenie Very)

Później znów znów robiliśmy kanapki z sąsiadami. Jedna restauracja zainteresowana moimi wyrobami, zaproponowała układ i tak zacząłem gotować dla nich falafela i rybę po grecku. W międzyczasie wykonywałem pewne projekty video, które również przynosiły mi jakiś niewielki dochód, a na sam koniec to już się zupełnie zapożyczyłem:) Meksyk nie jest jakimś super tanim krajem, jednakże koszty życia są o wiele niższe niż w Polsce. Trzeba zaznaczyć, iż odpadają opłaty za ogrzewanie domów (klimat), woda jest darmowa lub bardzo tania (stan Chiapas), opłaty za prąd wynosiły mnie około 15 zł za dwa miesiące, więc również są znikome.


Jeśli ktoś wybiera się do Meksyku z małą ilością gotówki to ma wiele możliwości wolontariatów. Bez problemów można znaleźć hostele, eko-wioski, komuny, organizacje, które za pomoc i pracę zapewniają Ci pożywienie i miejsce do spania. W Meksyku naprawdę można przeżyć za bardzo małe pieniądze, jednak trzeba się wykazać kreatywnością. Dozwolone jest wszystko, wystarczy wymyślić swój patent , zacząć tworzyć (biżuterię, ozdoby, pokazy artystyczne, teatrzyk, itp) wyjść na ulicę i już. Pieniądze i możliwości same Cię odnajdują. Aby żyć miło i przyjemnie, dobrze jest opracować coś, co się naprawdę lubi robić, a wtedy nie zwraca się zbyt dużo uwagi na pieniądze, one płyną, a Ty żyjesz. "Pura La Vida" jak mówią Meksykanie, czyli - prawdziwe życie.