JEDZIEMY!

Nareszcie!
Wydostalismy sie z nieznosnej petli!
Naprawde wszystkiego sie spodziewalem w Ameryce, do glowy przychodzily mi najdziwniejsze scenariusze, ale 6 takich samych poniedzialkow, tego sam bym nie wymyslil...

Ale juz dobrze, dobrze. Jedziemy dalej. Wiatr we wlosach, ciezki plecak i mokre plecy. Nowe miejsca, nowi ludzie, Portugalski coraz sprawniejszy, coraz silniejszy jak nasze skrzydelka. Raduje sie dusza i serce, lezke ociera czasami za stokrotkami. Bajka.
Przepyszne soki orzezwiaja umysl. Po dwoch tygodniach owocowo-warzywnej abstynencji w koncu mozemy jesc i pic mniej wiecej normalnie. Nie raz az sciskalo w dolku kiedy pachnialo ze straganow, a dotknac nie mozna! Pieknie jest, goraco i luzno, znowu w drodze ach! co za uczucie!
Ale czy mozna tak cale zycie? Na skraju szosy cicho palic papierosy...?
Od lat chodzi mi po glowie maly plan...
By zalozyc wioske. By zamieszkac razem z kochanymi i bliskimi, w miejscu pieknym, ponetnym...